Poznańska 14 - Warszawa

Dom przy ul. Poznańskiej 14 w latach 1910-11 wybudował Abram Ajzyk Włodawer. W zamierzeniu powstała jako kamienica czynszowa, a jej wystrój architektoniczny był mniej wyszukany niż budynków na posesjach sąsiednich. Elewację frontową zrealizowano w duchu neobarokowym, jako symetryczną, 12-osiową, podkreśloną płytkimi ryzalitami oraz balkonami. Obszerne pola między 4 i 5 kondygnacją w obrębie ryzalitów zapewne wypełniała dekoracja sztukatorska.

Budynek przetrwał działania wojenne zasadniczo nieuszkodzony. Po wojnie kamienicę znacjonalizowano, wykorzystując ją następnie jako komunalny budynek mieszkalny. Po 1950 r. fasadę remontowano, wprowadzając zmiany w układzie kompozycyjnym oraz całkowicie usuwając dotychczasowy wystrój architektoniczny (prawdopodobnie z powodu złego stanu technicznego.

W kompozycji kamienicy wyróżniają się otwory witrynowe oraz bramny, których narys z początku opracowano z zastosowaniem półkolistych przesklepień. Prawdopodobnie pierwotnie fasada wykończona była z zastosowaniem tynków szlachetnych z domieszką rozmaitych kruszyw, co przed 1914 rokiem uchodziło za standardowe rozwiązanie w warszawskich śródmiejskich domach dochodowych. Zachowały się natomiast liczne elementy wystroju i wyposażenia wnętrz, w tym stolarka drzwiowa i okienna, balustrady schodów, posadzki oraz elementy sztukaterii. Wszystkie zrealizowane w duchu zbliżonym do stylu fasady, czyli stosunkowo skromnym wydaniu neobaroku z motywami zaczerpniętymi z neoklasycyzmu.